Dhe sërish
duke t’u drejtuar Ty!
Zëri im i lodhur kalon shtatë qiejt e Tu,
në kërkim të vetmisë…
Aty ku muzgu më kishte lënë,
agimi të më gjejë.
Dhe kur toka përgjumet,
e shpirti im i etur të mos gjejë qetësi,
vij e trokas në derën Tënde,
e nënshtruar.
E gjithë e pafundmja e qënies sime
tek Ty.
Në heshtje jam kthyer,
në qetësinë e kësaj nate.
Jam endur nëpër rrugët që asnjë s’i di
në këtë dridhmë malli e dashurie!
E ç’strehë mund të ketë ky shpirt
veçse tek Ty?!
Në derën Tënde trokas,
Edhe pse nuk e mbyll asnjëherë.
Dhe atëherë kur vetja më braktisë
çdoherë në mëshirën Tënde e gjej.
Besarta Shatri
SHkurt 2017
