Nga: Matilda Myftari
Mu kujtua sot ajo kohë, ajo ditë,
rruga e Liceut Artistik,
aty ku kitara s’resht, aty ku fort të hapen sytë.
Në ato banga druri, me bojë të zezë lyer
kaluam vite, jetuam bukur.
Bërtisnim, mësonim, flisnim e ëndërronim.
Aty, ku filloi një epokë.
Aty, ku jeta mori drejtim.
Aty, ku buzëqeshja fytyrën ndriçon.
Aty, ku rruga ka veç fillim.
I kam të paharruara vitet, ditët, orët e asaj kohe.
I kam “ndjenjat” e paprekura të adoleshencës,
ku çdo gjë kërkonte kujdes,
ku çdo hap në krahët e pëllumbit fluturon,
ku çdo mendim e ide
edhe mjerimit ia kalon.
Aty, çdo lule çel ndryshe.
Aty, çdo pemë jeshilon më bukur.
Aty, çdo bordurë ishte e mbushur
si vagonat e një treni pa timon.
E sot, kanë kaluar 25 vite
e thinjat kokën seç ma kanë mbuluar,
por sytë e kanë akoma shkëlqimin
për t’i thënë kujtimeve
ej, unë këtu kam ecur, kam qeshur e qarë.
Unë këtu kam jetuar.
Revista “Familja”, qershor 2022
