Malli është i vetmi që kurrë nuk fshihet.
Dikur u strukja në letrën e lapsin.
Më shëronte.
Më sillte afër me çfarëdo që une doja apo ëndërroja,
Sot,
as vargjet nuk ndihmojnë.
As imagjinata,
vizatimet,
ëndrrat me sy hapur.
As nuk dua ta prek atë laps më,
i cili nuk ndryshon asgjë.
Përse duhen kaq shumë njerëzit?
Aq sa t’i kujtosh nëpër ëndrra,
Nëpër hije e silueta fytyrash rrugëve.
Shpreson mos diku do i shohësh
të qëndrojnë para teje.
Për çudi, sot qenka edhe shi,
Shi që bie qetë,
Rrëshqiturazi merr çdo gjë,
Fshin çdo mjegull e pluhur,
Por prap,
ky shi nuk e fshiu dot mallin tim.
Mjerim!
Perden e errësirës së heshtur
Grisin jonë zërash të mekur.
Të braktisur, të pajetë
Nën rrënoja e shpërthime.
Une, ti nga ekrani shikojmë
Dëgjojmë zëra që thërrasin
Lutje nënash e fëmijësh
Ëndrra pëllumbash tek marrin vrapin.
Bota hesht sikur asgjë s’ndodh.
Nuk dëgjon tokën tek rënkon.
Lumenj gjaku kudo vërshojnë,
Lot fëmijësh të pafajshëm.
Të dobët e të pafuqishëm,
zemra lutet plot trishtim;
Zot shpërbleji shpirtrat e tyre me Xhenet!
Amin!
Revista “Familja”, dhjetor 2016
