Pyetje: Prej shumë kohësh dëgjoj lajme për konfliktin mes çifutëve dhe palestinezëve. A mund të di pse është ky konflikt? Cili është shkaku që nuk gjendet një zgjidhje?
Përgjigje: Falënderimet i takojnë vetëm Allahut, kurse salavatet dhe selami qofshin mbi robërit e Tij të zgjedhur, pejgamberët e ndershëm, mbi pejgamberin e fundit të zgjedhur, Muhamedin (a.s), familjen e tij dhe të gjithë shokët e tij.
Për të përshkruar këtë situatë nuk mjafton të shkruaj një artikull të vetëm por do të duheshin libra apo shumë më tepër, ku do të sqarohet e drejta e arabëve dhe myslimanëve në raport me kotësirat që pretendojnë çifutët të cilët i ndihmon edhe propaganda e paramenduar e mediave, të cilat arrijnë që të manipulojnë, duke e treguar vrasësin dhe zullumqarin në formë të viktimës dhe të atij që i mohohen të drejtat.
Në realitet, nuk janë myslimanët ata që e filluan armiqësinë ndaj çifutëve. Myslimanët nuk e kishin menduar këtë gjë. Po të marrim parasysh faktin se çifutët jetonin në mesin e myslimanëve dhe i kishin të drejtat e tyre të garantuara nga Allahu i Madhëruar dhe nga i Dërguari i Tij si dhe nga të gjithë myslimanët. Ne myslimanët besojmë se Musai është prej pejgamberëve të zgjedhur, dhe se Allahu e ka zgjedhur për shpallje, dhe se ia ka shpallur teuratin. Madje besimi i myslimanëve është i plotë dhe i drejtë vetëm në këtë mënyrë. Gjithashtu Kurani i përshkruan çifutët si pjesëtarë të Librit (Ehlul-kitab) dhe i pranojmë si të tillë. Myslimanëve u lejohet të hanë atë që ata e therrin dhe të martohen me vajzat dhe vejushat e tyre.
Por këtu lind pyetja: Cili është thelbi i konfliktit ndërmjet myslimanëve dhe çifutëve?
Siç dihet nga historia, Palestina është vendi i shpalljeve të Zotit. Në Palestinë është xhamia Aksa, atje ndodhet toka e begatë të cilën Allahu i Madhëruar e ka përmendur në Kuranin Fisnik. Ajo është vendi i Israsë dhe Miraxhit, vendi ku Pejgameri Muhamed (a.s) u bë imam i të gjithë pejgamberëve. Ajo xhami ishte kibla e parë e myslimanëve.
Duke qenë se kjo tokë është përmendur edhe në librin e shenjtë të çifutëve ku thuhet: “Atë ditë Zoti lidhi marrëveshje me Abrahamin (Ibrahimin) duke i thënë: Këtë tokë ia jap pasardhësve tu, prej lumit Miser e deri te lumi i madh Eufrat”.
Duke u bazuar në këtë citat, udhëheqësit çifutë (zionistë) pohojnë duke thënë se: “Palestinën na e ka dhënë Zoti”. Ata për këtë shkak e quajnë atë: Toka e Premtuar, çka do të thotë: toka të cilën Allahu ua premtoi pasardhësve të Ibrahimit. Por atë në mënyrë të qëllimshme e anashkalojnë faktin se Ismaili, babai i arabëve, është gjithashtu i biri i Ibrahimit. Dhe prej urtësisë së Allahut është që këtë tokë do ta trashëgonin pasuesit e Muhamedit (a.s), të cilët janë prej pasardhësve të Ibrahimit (a.s) nga trungu i Ismailit.
Por këtu secili mund të pyesë se përse të mos e trashëgonin atë bijtë e Is’hakut ?
Urtësia e Allahut të Madhëruar është se Ai i konsideron çifutët (bijtë e Is’hakut) pasardhës të Ibrahimit nga gjaku dhe mishi, por jo nga feja dhe shpirti. Por përkatësia shpirtërore dhe fetare ka më tepër vlerë se sa afrimiteti nga farefisi apo nga gjaku. Këtë gjë e pasqyron Allahu i Madhëruar në tregimin e Nuhut (a.s) i cili i lutej Zotit për djalin e vet jobesimtar duke thënë: “Zoti im, djali im është (pjesëtar) i familjes sime…” (Hud 45), ndërsa Allahu i Lartësuar iu përgjigj: “o Nuh, ai (djali) nuk i përkiste familjes tënde, ai ishte punëkeq…” (Hud 46). Edhe pse ai ishte djali i Nuhut, përsëri Allahu i Madhëruar nuk e quajti pjesëtar të familjes së tij, dhe kjo vetëm për një shkak se ai nuk ishte besimtar.
Të njejtën gjë e gjejmë edhe në Bibël ku Isai (a.s) u thotë çifutëve të cilët e tradhëtuan dhe i thonin atij: “Ati ynë është Abrahami (Ibrahimi)” dhe u thotë: “Po të ishit bij të Abrahamit (Ibrahimit), do të bënit veprat e Abrahamit (Ibrahimit)”. (Ungjilli sipas Gjonit, 8/39)
Kurani është shprehur shumë qartë rreth kësaj çështje, në të cilën thotë se: “Njerëzit që e meritojnë afrimitetin tek Ibrahimi janë ata që e ndoqën atë (besimin e tij) dhe ky Pejgamber (Muhamedi) me pasuesit e tij, Allahu është mbrojtës i besimtarëve”. (Ali-Imran 68)
Çifutët e shtrembëruan dhe e deformuan fjalën e Allahut në Teurat. Ata sajuan duke shtuar pjesë në teurat dhe hoqën pjesë prej tij. Ata për të arritur qëllimet e tyre raciste e interpretonin atë sipas kuptimeve që ata donin dhe shpifnin në të. Kjo gjë vinte si rezultat i lakmisë që ata kishin për këtë botë. Prandaj Kurani Fisnik për ta thotë: “Për shkak se ata e thyen zotimin e tyre, Ne i mallkuam ata, dhe zemrat e tyre i bëmë të ngurta. Ata i ndryshojnë fjalët (në Teurat) nga domethenia e tyre dhe e braktisën një pjesë në të cilën ata ishin urdhëruar …”( Maide 13)
Çifutët e konsiderojnë veten e tyre popull i Librit të Shenjtë, të cilin Allahu i Lartësuar ia shpalli Musait (a.s) si dritë dhe udhëzim për njerëzit. Madje edhe nga libri ekzistues që e kanë tani, të ndryshuar dhe shtrembëruar, ata marrin vetëm atë që u shkon për shtat në realizimin e qëllimeve të tyre. Ata, në Kuran janë përshkruar se e besojnë një pjesë të Librit, kurse pjesën tjetër nuk e pranojnë, por e hedhin poshtë. Në Teurat thuhet: “Duaje Allahun me gjithë shpirt dhe me gjithë zemër”, por ata duan vetëm vetveten dhe interesat e tyre. Ata njohin nga Libri vetëm atë që u intereson në botën e tyre materjale apo atë që ua kanë transmetuar gjyshërit e tyre e cila bën fjalë për dhunën, therrjen, vrasjen dhe lejimin e armiqësive ndaj gjithë popujve, e në veçanti ndaj pasardhësve të Kenanit (arabëve). Ata prej tij njohin vetëm ndasitë racore. Çifutët pretendojnë e thonë se ata janë populli i zgjedhur prej Zotit. Në këndvështrimin e tyre, popujt tjerë janë më pak të vlefshëm, e madje disa popuj janë robër të përhershëm të tyre. Nga kjo teori e tyre del se: çifutët e kanë të ndaluar të vriten brenda llojit të tyre, apo t`i bëjnë padrejtësi çifutëve të tjerë, e në anën tjetër atyre u lejohet, madje e kanë obligim, që të luftojnë kundër popujve të tjerë. Ata e kanë obligim që pas fitores, me goditje me shpatë në qafë, t’i mbysin të gjithë meshkujt moshërritur, kurse gratë dhe femijët t’i përvetësojnë. Të gjithë pasurinë, qoftë e tundshme apo të patundshme, kanë të drejtë ta përvetësojnë apo ta grabisin.
Çifutët e interpretojnë Librin e tyre të shenjtë sipas epsheve të tyre. Ata e komentojnë Teuratin duke thënë se arabët duhet të jenë robër të çifutëve, dhe se nuk mund të kenë asnjë punë apo profesion tjetër përveç se të jenë skllevër të tyre, e nëse rebelohen, kundërshtojnë apo dëshirojnë liri, çifutët duhet që me forcë e me tehun e shpatës, t’i kthejnë ata në skllevër. E nëse në Librin e shenjte të tyre (Teurat) gjenden këto shprehje, atëherë a mund ta mendoni se çfarë përmban Telmudi (libri i dytë pas teuratit) tek çifutët? A e dini se Telmudi i konsideron të gjithë popujt që nuk janë çifutë, pra popujt e tjerë të botës, se ata janë më të këqinj se kafshët dhe më të nënçmuar se qeni?!
Prifti Polis Hana Mus’ad në librin e tij (Mësimet Barbare të Zionizmit) thotë se: “të Krishterët kanë libër të shenjtë Inxhilin, me të cilin i sjell botës lajmin e gëzuar. Myslimanët kanë libër të shenjtë Kuranin, i cili mund t’u transmetohet të gjithë popujve, kurse çifuti ka dy libra: libri i njohur (Teurati) sipas të cilit nuk punohet, dhe i dyti i quajtur Talmud, i panjohur mes njerëzve, të cilit i jepet përparësi ndaj të parit, i cili mësohet fshehurazi dhe është shkaktar i të gjitha fatkeqësive”.
Racizmi te çifutët është pjesë e pandashme e qenies se tyre. Sipas teorive të tyre njerëzit në këtë botë janë të ndarë në çifutë dhe në njerëz të tjerë. Çifutët shpallin veten e tyre se ata janë populli i zgjedhur, kurse të tjeret janë të këqinj dhe skllevër. Ky kriter bën që uzurpimi i vendeve të shenjta të popujve të tjerë të jetë pjesë e besimit fetar të tyre. Kjo gjë është pasqyruar në Kuran ku thotë: “… ata (çifutët) thonin: Ne nuk kemi kurfarë përgjegjësie ndaj (pasurisë që u marrim) të paditurve (arabëve analfabete)”. (Al Imran 75).
Prifti Polis Hana Mus’ad thotë: “Krishterët besojnë se Zoti është ati i të gjithëve, myslimanët besojnë se Allahu është Zot i të gjithë botëve, kurse çifutët duan ta kenë Zotin vetëm për vete, prandaj është e njohur se Ai tek ata është Zoti i Izraelit”. Racizmi i mbyllur manifestohet përmes barbarizmit dhe refuzimit. Kuani përshkruan se zemrat e tyre janë të ngurta sikurse guri, madje edhe më tepër. Barbarizmi i tyre shprehet posaçërisht gjatë kontakteteve të tyre me joçifutët. Madje kjo gjë konsiderohet si adhurim me të cilin ata i afrohen hyjnis së tyre. Ngurtësinë e zemrave të tyre e tregon më së miri mizoria e tyre gjate therrjes së popullatës së Dir Jasinit në Palestinë ku një fshat i tërë u vra në mënyrën më mizore duke mos lënë të gjallë asnjë person, apo gjakderdhja e pamëshirshme në vrasjet makabre në kampet e përqëndrimit të Sabra dhe Shatila. Apo sulmi makabër ndaj banorëve të Gazës ku nuk kanë mëshirë as për fëmijët e as për pleqtë dhe gratë, e shumë e shumë raste të tjera.
Padyshim që konflikti mes myslimanëve dhe çifutëve do të zgjase përderisa vazhdon zullumi i pushtuesve në tokën e shenjtë. Madje edhe përpjekjet për të arritur në ndonjë marrëveshje paqje mes dy palëve është e dështuar, dhe kjo për dy arsye: së pari: përderisa çifutët nuk i mbajnë premtimet që japin apo shkelin marrëveshjet që ata nënshkruajnë. Së dyti: ky konflikt nuk është konflikt i palestinezëve dhe çifutëve, por konflikt mes myslimanëve dhe çifutëve. Në këtë konflikt janë të përshirë fetë dhe vendet e shenjta dhe do të zgjasë përderisa vazhdon zullumi i tyre në këtë vend. Lufta do të vazhdojë përderisa çifutët çdo ditë sulmojnë objektet e kultit të myslimanëve, duke i shkatërruar ato. Ata nuk kanë asnjë pikë respekti ndaj xhamisë Aksa. Bazuar në tezat e tyre për shkatërrimin e xhamisë Aksa ata duan të ndërtojnë tempullin e tyre. Madje ata nën presionin politik dhe ushtarak, po mundohen të uzurpojnë çdo ditë pjesë të xhamisë Aksa, ku është për të ardhur keq që xhamia e cila është vend i adhurimit dhe i begatisë të kthehet në disko e kabare për turistët çifutë. Prandaj ky konflikt do të vazhdojë përderisa mbi sipërfaqen e tokës do të ketë myslimanë, sepse ky nuk është konflikt i palestinezëve me çifutët por konflikt i së drejtës dhe zullumit, konflikt i myslimanëve anembanë botës dhe çifutëve, sepse Palestina dhe Kudsi nuk janë pronë e Palestinezëve por pronë e të gjithë myslimanëve, ashtu siç iu përgjigj Sulltan Abdulhamidi i dytë (Allahu e mëshiroftë) letrës së Hertzel ku thotë se: “unë nuk do t`ju jap asnjë pëllëmbë tokë edhe sikur ju të më jepni flori sa i gjithë rruzulli tokësor, sepse Palestina nuk është pronë e imja por është pronë e umetit (myslimaneve të të gjithë botës) dhe se ajo që është pronë e myslimanëve nuk mund të shitet, por nëse bie perandoria Osmane atëherë ju mund ta merrni pa paguar asnjë monedhë. Por më e lehtë për mua është të shkelni mbi trupin tim se sa të shkelni mbi tokën e Palestinës dhe nuk do ta pranoj një ofertë të tillë përderisa unë jam gjallë”.
Palestina është pronë e të gjithë myslimanëve, jo vetëm e kësaj gjenerate, por e të gjithë gjeneratave të umetit islam deri në Ditën e Gjykimit. Nëse supozojmë se kjo gjeneratë globalisht është në gjumë, ajo nuk ka të drejtë që gjumin dhe dobësinë e vet ta mbartë tek gjeneratat e ardhshme të umetit islam. Allahu do të bëjë që prej pasardhësve të këtyre gjeneratave të lindin ata të cilët do ta bëjnë atë që bëri Nurudin Ez-Zenki dhe Salahudini. Asnjë nuk ka të drejtë që të thotë: Lërjani Palestinën palestinezeve, sepse nuk ju takon juve të merreni me çeshtjet e saj! E theksuam edhe me sipër se çdo mysliman është pjesë e xhamisë Aksa, dhe se ajo nuk u takon vetëm palestinezëve por të gjithë myslimanëve. Le të kujtojmë se çlirimi i palestinës nga kryqëzatat nuk u bë nën udhëheqjen e Palestinezëve, as nga arabët por idetë dhe strategjia ishte e Nurudin Ez-Zenki që ishte Turk, dhe që u realizua më vonë nga Salahudin El-Ejubi i cili ishte nga Kurdistani.
Padyshim që drita dhe skëterra, e mira dhe e keqja do të jenë në konflikt të vazhdueshëm deri në ditën e gjykimit, por le ta dijë mirë skëterra dhe errësira se sado që të zgjasin, përsëri ato i pret agimi, e me ardhjen e agimit e ato do të shuhen, po ashtu edhe zullumi sado i madh që të jetë, e di mirë se e drejta do të triumfojë ndaj tij. Ky është një premtim prej Allahut dhe Ai nuk i shkel premtimet e Tij, ku në Kuran premton e thotë: “përfundimi u takon njerëzve të devotshëm”. Ndërsa transmetohet nga Ebi Umameh se i Dërguari i Allahut (a.s.) ka thënë: “do të vazhdojë një grup nga Umeti im të jetë i qëndrueshëm në fe, i cili do të jetë fitues ndaj armikut, nuk i dëmtojnë ata kundërshtarët e tyre apo ata që janë ndryshe nga ata, përveç fatkeqësisë që i gjen ata, derisa t`ju vijë caktimi i Allahut dhe i gjen në të tillë gjendje”. Shokët e tij e pyetën: O i Dërguari i Allahut ku do të jetë ky grup? Ai u pergjigj duke thënë: “Ne Bejtul-Makdes (xhaminë Aksa) dhe rreth Bejtul-Makdesit”. (Imam Ahmedi 21816). E padyshim që ata që përpiqen për të rikthyer xhaminë Aksa, ata janë grupi që për të cilët flet i Dërguari i Allahut në këtë thënje, spese ata janë në përballje me tiranët, dhe pushtuesit për të rikthyer nderin dhe pastërtinë e xhamisë Aksa, dhe ne e besojmë premtimin e Allahut dhe të të Dërguarit te Tij gjë e cila jep shpresa për kthimin e lirisë në vendin e begatë, në xhamine Aksa, dhe se “ata që bëjnë zullume e padrejtësi le ta dijnë fundin që i pret” (Esh-Shuara: 227), ata i pret dënim i ashpër ose zjarri i xhehennemit. Allahu na ruajt dhe na bëftë prej prej atyre që janë në udhën e drejtë dhe të vërtetë, dhe e lusim Allahun ti ndihmoje vëllezerit tanë ne Palestinë e në veçanti në Bejtul-Makdes.
