Nga Brunilda BASHA
Unë jam asgjëja në gjithësi,
gjithëçka brenda asgjësë.
E padukshme në miliona galaksi.
Nje grimcë oazi
në thatësirë, shkretëtirë.
Një pikë uji
në pafundësi oqeanike.
Një frymëmarrje
nën shtatë qiejt …
Unë jam një psherëtimë e mekur
në mijëra kore tingujsh.
Një përrallë e harruar,
që derdhet nga qielli si ujëvarë.
Një pranverë,
si stuhi e jetës.
Një buzëqeshje shpërfillëse.
Një lot i lehtë.
Një zemër e vogël.
Për çdo kënd.
Për mua,unë, jam një shpirt i lirë.
Që vrapon drejt Absolutit.
Unë jam një shpirt,
me një fillim e fund.
Buzëqeshje agimi.
Një lot i rëndë,
që askush s’e ngren dot.
Dhe po,
një zemër e vogël,
e vockël shumë…
E në të,
gjendet e tërë bota
e ç’ka ka në të.
Revista Familja, janar 2016
