Nga Brunilda Basha
Lejo heshtjen të flasë
Mungesa të lajmërojë mospraninë.
Frymo dallgët e dashurisë
nëpër shpirtra pa zhurmë.
Pëshpërit në përqafime
zemrash të çlirëta,
Bisedo me vetveten
me të cilën ke kohë që je bërë e huaj.
Njih gjurmët e thellëta të paqes,
E nga rrënjët e fshehura nën dhѐ
të shpërthejnë degë plot fryte.
Shkëlqe,
si yjet që vetëtijnë në
mes të errësirës me re.
Luaj melodinë e zemrës,
nën tingujt e heshtjes!
E lodhur
E lodhur nga kjo jetë mbytëse?
Nga puthjet e përqafimet plot ndjenja boshe?
Nga buzëqeshjet e shtirura
premtime që bëhen hi?
Prej dijes që shitet cepave nga padituria,
Nga arroganca e mbështjellë me modesti,
Nga xhelozia e smira që të fërkojnë supin për të të dhënë forcë?
E lodhur?!
Nga sakrificat e bëra për ata që s’dinë ç’është sakrifica.
Nga shoqëritë e rreme që s’njohin sinqeritetin,
Nga shumëkush teksa të mësojnë
si të flisni atë që duan të dëgjojnë?
Të heshtni atëherë ku më së shumti duhet të flasësh?
Nga fytyrat e shumta mbi një trup të vetëm,
Nga fasadat pa ndjesi shpirti?
Nga padrejtësia që klith për drejtësi,
Nga zhurma që dëgjohet me shumë se heshtja?
E lodhur?!…
Çdo gjë me lart është asgjë,
Lodhje që shkojnë e vijnë
Shumë herë përkohësisht.
Lodhja, shpesh është përkujtim,
trupi do vdesë një ditë,
për t’u kthyer tek Krijuesi i Tij.
Shpirti,
shpirti s’duhet të lodhet kurrë,
S’duhet të harrojë qëllimin e vërtetë
E të largohet nga drita e rrugës së drejtë.
Maj 2017
